Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

ΑΥΠΝΙΕΣ: Εκ των προτέρων...

...και εις ανώτερα!
Ουδέν καλόν αμπιγιέζ κακού!
Το blog μετακομίζει στα έγκατα της γης κατά τας γραφάς και κατά τα προσυμφωνηθέντα. Το επισκεπτήριο δεν επιτρέπεται, αλλά θα υπάρξουν εξαιρέσεις σε επιστήμονες συγκεκριμένων ειδικοτήτων.
Παιχνίδια του μυαλού ενός χαζού, ενός μυαλού που μισεί την ίδια του την γκλάβα με τον ίδιο τρόπο που μισεί και την ίδια του την γκαύλα, ανεξαρτήτου ουσίας που ρέει μέσα στο αίμα. Κανένα μαρτύριο δεν είναι αρκετό για να νιώσει καλύτερα και αναζητά συνεχώς νέες μορφές καταπίεσης και απογοήτευσης.
Η ζυγαριά της ευτυχίας δεν έχει και στα δύο μέρη το ίδιο υλικό. Και όταν χαλάνε οι ισορροπίες, η βλακεία βρίσκει τον τρόπο να ισοδυναμίσει την εξίσωση.
Χαλβάς από την μια, σκατά από την άλλη και ούτω καθεξής και εις το επανιδείν.

Παίρνεις λαχείο όπου ο ένας στους δυο κερδίζει και είσαι πάντα ο δυο; Δεν είναι τυχαίο. Είναι ο τρόπος που σηκώνεις το χέρι για να διαλέξεις το νούμερο, ξέροντας εκ των προτέρων ότι θα χάσεις. Είναι ο τρόπος που προσπαθείς να χαρείς κάτι φοβούμενος εκ των προτέρων ότι δεν θα προλάβεις. Είναι ο τρόπος που αρχίζεις κάτι, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν θα το τελειώσεις ποτέ...

Αλλη μια τζούρα από το σκονισμένο malt των αναμνήσεων, ωριμασμένο στα βουνά των αθανάτων, αγορασμένο την εποχή που γραφόταν "ο πούστης ο χρόνος" και άρχισε να γεμίζει ασφηκτικά το σεντούκι με τα απωθημένα. Κλεμμένη μουσική και σιγανή φωνή, ηχογραφημένη σε άθλιο μικρόφωνο, αλλά με πάθος... και στυλ....
Ούτε πάθος, ούτε στυλ, ούτε έμπνευση, ούτε φτερά, ούτε πούπουλα έμειναν. Μόνο πίσσα. Πιο μαύρη κι από τον θάνατο. Κι όσο πιο πολύ μένεις μέσα της, τόσο πιο δύσκολο είναι να ξεκολλήσεις.
Η δίνη με πήρε και με σήκωσε και τα σημάδια της πτώσης θα είναι βαθιά. Δεν με πειράζει, φτάνει να τα νιώσω! Αλλωστε, πού είναι το σθένος για unlimited ride στην δίνη, οέο!
Ανάθεμά την ώρα και την στιγμή, που θα έρθει η ώρα να χαρώ την στιγμή. Στα χαμένα θα'μαι, κι όχι εκεί.
Μα τί γράφω ο π....  Ποίηση!
Τώρα που είπα ποίηση.... δεν προσπάθησα φαίνεται πολύ ποιητά μου, κι έχασα τ'αυγά και τα πασχάλια... εκ των προτέρων.


Μήτε βουνά, μήτε λαγκάδια υπάρχουν τώρα αρκετά για να κρυφτεί η θλίψη, η οποία περιμένει υπομονετικά γελώντας, καθώς σε βλέπει να 'ανεβαίνεις'. Αυτή ξέρει ότι αργά ή γρήγορα θα γυρίσεις πάλι πίσω.
Nivri Molay ξανά και ξανά στα highlights, και το τέλος πάντα ίδιο. Ενα ωραίο όνειρο που τελείωσε ή κάτι ονειρεμένο που δεν άρχισε;
Και μετά τί;
87,4 και δεν είναι ραδιοφωνικός σταθμός. Αλλα 400 τα φάγαμε. Αυτά που έμοιαζαν δύσκολα ήταν εύκολα τελικά. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Υπομονή χρειάζεται και χρόνος. Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε...


"Ποτέ μην ρίχνεις άγκυρες που δεν μπορείς να σηκώσεις,
εκτός κι αν η καρδιά σου το θέλει το ταξίδι κι όπου βγει!!!!!"
Leiden, NL  08.10.2010




Αυτές οι ώρες μου ανήκουν. Τί κάνουν; Μου ανήκουν. Ποιές; Αυτές οι ώρες.
Ωρες σκέψης και περισυλλογής. Οι μόνες ώρες δηλαδή που έχουν μείνει.
Ανοίγεις μια πόρτα και κλείνουν δέκα.
Κουράστηκα λιγάκι... και βαρέθηκα....

Υ.Γ.
- "Κούλα μ'ακούς! Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος!". Ασχετο;
 - Say no more... 

Δεν υπάρχουν σχόλια: