Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Ποτέ μην ρίχνεις άγκυρες που δεν μπορείς να σηκώσεις...

Είναι στιγμές που νιώθεις αδύναμος και δειλός. Στιγμές που εύχεσαι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, χωρίς όμως να έχεις το σθένος να τα τ'αλλάξεις. Υπάρχουν μέρες που ξυπνάς κλαίγοντας κι ας μην πέφτει ούτε ένα δάκρυ από τα μάτια σου και νύχτες που ουρλιάζεις χωρίς να ακούγεται το παραμικρό.

Είναι στιγμές που όλο το οξυγόνο του κόσμου δεν φτάνει για ν' ανασάνεις και καμμιά ουσία δεν είναι αρκετή για να μειώσει τον πόνο που νιώθεις.

Τότε αντιλαμβάνεσαι πόσο μικρός είσαι, όσο κι αν έχεις μεγαλώσει και πόσο μακρυά είναι η σωστή στιγμή για να πεθάνεις...


Υ.Γ.
Καμμία και σήμερα
(Παραβάτες)

Δεν υπάρχουν σχόλια: